Niezależnie od tego, co myślisz o różnych częściach serii American Horror Story, nie możesz zaprzeczyć, że Ryan Murphy and Co. są szalenie kreatywni, jeśli chodzi o ich coroczne danie mrożącego krew w żyłach terroru. Od eleganckich wykopalisk nawiedzonego hotelu po tortury na zapleczu zakładu dla obłąkanych, serial obejmuje całą gamę. Sezon 9 nie był inny — zabrał widzów w dziką, napędzaną Szatanem przejażdżkę przez przesiąknięte krwią tereny Camp Redwood. Ta podróż z powrotem do lat 80., wraz z dużą ilością spandexu do aerobiku, krótkich szortów i Leslie Grossman wyglądającej jak sobowtór Ivany Trump, była sezonem dzielącym. Niektórym fanom bardzo się to podobało, a innym… nie tak bardzo. To był niezwykły i pomysłowy nowy sezon, który zdecydowanie poprawił się w porównaniu z niektórymi poprzednimi sezonami AHS, ale także potknął się na kilka ważnych sposobów.
Ale zanim będziemy mogli choćby pomyśleć o sezonie 10 (już wkrótce!), spójrzmy wstecz na ostatnie dziewięć sezonów i uszeregujmy je w kolejności, od najgorszego do najlepszego. Każdy sezon ma swoje pozytywne i negatywne strony, więc rozważ, czy zgadzasz się z naszym ostatecznym rankingiem.
9. Sezon 5 – Hotel: Ten z wampirami i Lady Gagą
Zdjęcie za pośrednictwem Prashant Gupta/FX
Dramatyczne wzloty: Krótkie pojawienie się Maxa Greenfielda było prawdopodobnie najbardziej niepokojącą rzeczą, jaką kiedykolwiek zrobił AHS, gdy jego postać spotkała demona Drilldo. Pojawienie się Evana Petersa w połowie sezonu było zabawną niespodzianką, zwłaszcza że grał przeciwko swojemu typowi AHS jako sadystyczny James March.
Dramatyczne upadki: Um, wszystko inne? Zabójca dziesięciu przykazań i wampiry po prostu nie zostały wykonane dobrze.
To, co było ogromnym zyskiem Feuda, było zdecydowanie stratą American Horror Story, kiedy Jessica Lange opuściła franczyzę AHS. LadyGaga została wprowadzona jako „główna gwiazda” i chociaż była lepsza niż myślałem, że będzie, zdecydowanie nie była Lange.
To jednak nie był jedyny problem. „Hotel” był na całej mapie, zarówno pod względem tematycznym, jak i fabularnym, a śledztwo w sprawie seryjnego mordercy upadło i przesadziło z aspektem wampirów. SarahPaulson, niezłomna zwolenniczka Murphy, została bardzo słabo wykorzystana jako Hypodermic Sally — i zdaję sobie sprawę, że to dlatego, że była zajęta jednoczesnym kręceniem niesamowitego występu w American Crime Story, ale to nie zmienia faktu, że powinna była albo być większą gracz lub po prostu pominął ten sezon AHS. Jest zbyt dobra, by marnować ją w ten sposób. Styl sezonu był niesamowity — czapki z głów przed scenografami i projektantami kostiumów. Ale ten sezon zajmuje ostatnie miejsce, ponieważ często wydawało się, że przedkłada styl nad treść. Jedynym jasnym punktem była Liz Taylor grana przez Denisa O’Hare, ale jedna niesamowita, sympatyczna postać nie czyni dobrego sezonu.
8. Sezon 9 – 1984: Ten z nocnym prześladowcą
Fot. Kurt Iswarienko/FX
Dramatyczne wzloty: John Carroll Lynch jest utalentowanym aktorem, a „Rok 1984” dał mu trochę soczystego materiału do pracy, zmieniając go z sadystycznego rzezimieszka w opiekuńczego ojca, dręczonego poczuciem winy po śmierci młodszego brata. On i Lily Rabe, która grała jego matkę, ukradli sezon.
AngelicaRoss była kolejnym kradnącym sceny — a do tego jest nowa w trupie AHS. Jej kolej jako pielęgniarki obozowej, która w rzeczywistości jest córką seryjnego mordercy, który teraz bada seryjnych morderców, była świetną zabawą.
Dramatyczne upadki: tak bardzo. Pod względem tematycznym i fabularnym ten sezon był kompletnym bałaganem. To także bardzo ucierpiało z powodu nieobecności SarahPaulson. Wnosi dramatyczną wagę do serii i nikt tak naprawdę nie wypełnił tej pustki w tym sezonie.
Po co w ogóle uwzględniać prawdziwego seryjnego mordercę Richarda Ramireza (ZachVilla), znanego również jako Night Stalker? Dlaczego postać seryjnego mordercy Dylana McDermotta została wprowadzona w odcinku 7? W jakim celu służył? Czy sezon miał być hołdem dla lat 80. i slasherów, czy też chciał zbadać, co sprawia, że seryjni mordercy tykają? Nie miał pojęcia.
Zamiast tego wędrował w czasie, serwując dużo krwi, ale bardzo niewiele rzeczywistych przerażeń. To serial, który konsekwentnie wywołuje koszmary, ale „1984” bardziej przypominał sezon Scream Queens.
Byłoby miło, gdyby serial całkowicie koncentrował się na Obozie Redwood i jego „klątwie krwi”, która powodowała masakry, pozwalając, by historia rozwijała się, gdy dusze uwięzione w tym czyśćcu próbowały znaleźć wyjście. To byłby wspaniały sezon.
To, lub jeśli serial ujawnił wielki zwrot akcji, polegający na tym, że postacie zostały uwięzione w grze wideo, grze fabularnej lub kręceniu slashera, jak teoretyzowało wielu fanów.
Wszystkie te rzeczy są lepszymi pomysłami niż to, czym faktycznie okazał się sezon.
7. Sezon 4 — Freak Show: Ten z muzycznymi numerami
Dramatyczne wzloty: historia Pepper (Naomi Grossman), z pojawieniem się Lily Rabe jako siostry Mary Eunice, była zdecydowanym punktem kulminacyjnym, podobnie jak obsadzenie prawdziwych ludzi o odpowiednich stanach fizycznych, aby przedstawić tak zwanych „dziwaków”.
Dramatyczne upadki: Dandy Mott (FinnWittrock) mógł zaczynać jako interesujący złoczyńca, ale serial szybko stracił orientację, co z nim zrobić, więc jego szał strzelania w finale wydawał się tanim sposobem na zakończenie.
Ten sezon miał wszelkie znamiona bycia jednym z najlepszych — Paulson mogła napinać swoje znaczne mięśnie aktorskie jako syjamskie bliźniaczki, Lange dostała swój zwykły mięsisty materiał jako Elsa Mars, mistrzyni uciśnionych i odrzuconych, a Michael Chiklis dołączył do zespołu jeden sezon, co było świetnym osiągnięciem.
Ale numery muzyczne były dziwnie wstrząsające, fabuła była szalenie nieostra, a sezon naprawdę stracił impet, gdy dobiegł końca. Szkoda, bo drugoplanowa obsada „dziwaków” wykonała niesamowitą robotę, a Dandy Mott (Wittrock) i Twisty the Clown (JohnCarrollLynch) byli dwoma diametralnie różnymi złoczyńcami – przystojnym mężczyzną, który okazuje się być psychopatą i oszpeconym zabójca, który w rzeczywistości jest raczej sympatyczny – to stworzyło interesujące zestawienie. Ale siła obsady i postaci wciąż nie była w stanie przezwyciężyć przypadkowej narracji.
6. Sezon 3 – Sabat: Dziwaczny Hogwart
Obraz przez FX
Dramatyczne wzloty: Dla mnie najważniejszym wydarzeniem był finałowy konkurs na Supreme. Halloweenowy dwuczęściowy, z atakiem zombie i pojawieniem się Myrtle Snow (Frances Conroy), też był naprawdę świetny.
Dramatyczne upadki: dla większości fanów test Siedmiu Cudów był tak naprawdę słabym punktem sezonu. Ponadto prawie wszystko, co dotyczyło Delphine LaLaurie, było dużym błędem, a szkoda, ponieważ KathyBates to skarb narodowy.
„Coven” to interesujący sezon, ponieważ reakcje fanów wydają się być jednymi z najbardziej ekstremalnych — albo go kochasz, albo nienawidzisz. Uwielbiałem to, ale przyznaję również, że nie było tak mocne pod względem fabularnym, jak niektóre inne sezony.
Sezon 3 był jednak po prostu świetną zabawą, a tego brakuje w wielu sezonach AHS. Tak, to serial telewizyjny z horrorem, ale niektóre z najlepszych horrorów są przerywane lekkomyślnością i chciałbym, żeby Murphy użył tego częściej w tym programie.
Występ SteviegoNicksa był zachwycający, podobnie jak wykorzystanie Nowego Orleanu jako tła, a wprowadzenie Angeli Bassett i Bates dodało kilku mocnych hitów do obsady, dzięki czemu Lange i Paulson nie musieli sami dźwigać tego szczególnego ciężaru. Pomyślałam też, że LilyRabe wykonała jedną ze swoich najlepszych prac w AHS w tym sezonie jako dziewczyna z bagien, wiedźma Misty Day — dla mnie Rabe jest często sekretnym MVP sezonów AHS. Nie jest tak błyskotliwa jak inne aktorki, ale jest tak samo dobra.
Finał „Coven” mógł być o wiele lepszy, dlatego ten sezon zajmuje tak niskie miejsce. Jednak powrót do tego sezonu w „Apokalipsie” przypomniał mi po raz kolejny, jak bardzo podobał mi się sezon 3.
5. Sezon 8 – Apokalipsa: Diabeł i Cordelia Goode
Obraz przez FX
Dramatyczne wzloty: Odcinek, w którym ponownie odwiedziliśmy „Murder House”, był znakomity, a czarownice z „Sabatu” walczące z czarnoksiężnikami ze Szkoły Hawthorne dla wyjątkowych młodych mężczyzn również były naprawdę zabawne — dużo uszczypliwości i pozowania z niesamowitymi pokazami magii.
Dramatyczne upadki: Większość rzeczy z Michaelem Langdonem (CodyFern) nie działała dla mnie, zwłaszcza gdy poszedł i znalazł Mutta (Billy Eichner) i Jeffa (Peters).
„Apokalipsa” wydawała się prawie jak trzy różne sezony wrzucone do blendera, a to, co wyszło, było swego rodzaju bałaganem. Gdybym miał mówić tylko o częściach „Coven” i „Murder House”, ten sezon umieściłbym na szczycie listy; gdybym mówił tylko o historii dorosłego Michaela Langdona, umieściłbym to na dole; gdybym mówił tylko o rzeczywistej apokalipsie i jej posterunkach, zanim sezon zwrócił się do czarownic, umieściłbym to na środku.
Wczesne odcinki, które skupiały się na apokalipsie i wybieraniu ludzi do tych tajnych bunkrów, były średnio interesujące; było na tyle interesujące, że byłem ciekawy, gdzie mógł pójść sezon, który utrzymywał to skupienie. Zamiast tego, po kilku odcinkach, sezon zwrócił się ku czarownicom, czarnoksiężnikom i dorosłemu Langdonowi, który jest potomkiem Vivien Harmon i Diabła z „Murder House”. Akcja faktycznie przeniosła się z powrotem do świata sprzed apokalipsy, gdy czarownice pracowały nad udaremnieniem apokalipsy Langdona i powstrzymaniem go przed zostaniem nowym Najwyższym, podczas gdy Langdon stał się nowym idolem dla faktycznie praktykujących satanistów.
Langdon w końcu znalazł dwóch satanistów-miliarderów technologii (wspomniany Mutt i Jeff) i dowiedział się, że Illuminati chcieli wywołać globalną apokalipsę. Wtedy sezon naprawdę mnie zgubił. Jasne, wszystko zostało wymazane, gdy Mallory (Billie Lourd) została nową Najwyższą, cofnęła się w czasie i zabiła młodego Michaela, ale nadal. To był bałagan w opowiadaniu.
Jednak części „Murder House” i „Coven” były totalnie jasnymi punktami dla długoletnich fanów. Wtrącenie Dylana McDermotta o płaczącym masturbacji Bena Harmona — „wyciskaczu łez” — wciąż mnie śmieszy.
Obraz przez FX
Dramatyczne wzloty: zwrot akcji w połowie sezonu…