Bill Hader to całkiem zabawny facet, co może potwierdzić każdy, kto widział zawsze pociągającego Barry’ego. Ten program mógł reprezentować jego przełomowy występ, ale nawet wcześniej miał solidną karierę jako scenarzysta i aktor, zyskując sławę występując w Saturday Night Live przez osiem lat, w latach 2005-2013. W tym czasie on pojawił się także w wielu uznanych filmach komediowych, w tym Tropic Thunder i Supersamiec.
Oprócz tego, że jest płodnym pisarzem i aktorem, Bill Hader wydaje się być także wielkim miłośnikiem kina. Sporządził listę zatytułowaną „200 najważniejszych filmów, które każdy scenarzysta komediowy powinien zobaczyć”, a biorąc pod uwagę jego sukces jako scenarzysty komediowego, można bezpiecznie założyć, że Haderowi można zaufać w tej kwestii. Poniższe filmy to jedne z najbardziej niedocenianych komedii na liście, które obejmują dobrze znane klasyki (takie jak Pogromcy duchów i Płonące siodła) oraz różne niedoceniane perełki z gatunku komediowego.
„Małe morderstwa” (1971)
Little Murders to naprawdę dziwaczny film, a nazwanie go prostą komedią byłoby wyrządzeniem mu krzywdy, a także potencjalnie wprowadzałoby w błąd tych, którzy chcą czegoś łatwo przyswajalnego. Opowiada o młodym mężczyźnie, który staje w obliczu serii nieszczęść po tym, jak jego nowa dziewczyna zostaje postrzelona przez snajpera z pozornie nieznanych powodów.
To paranoiczny film, który przedstawia ponury, pełen przestępczości świat, ale wykorzystuje to założenie i jego mroczną scenerię do czarnej komedii zamiast dreszczyku emocji lub horroru. Nie oznacza to, że nie może to być również trzymający w napięciu, a nawet przerażający film, ale odtwarza wiele swoich najciemniejszych momentów w komedii, co czyni go trudnym filmem, który nie jest dla wszystkich. Jest to jednak więcej niż godny zegarek dla fanów komedii po czymś wyjątkowym i niecodziennym.
„Film Kentucky Fried” (1977)
Szkic komediowy to gatunek trudny do uchwycenia na filmie. Większość skeczowych filmów komediowych obejmuje około 80-100 minut skeczy, przy czym zasadniczo każda scena jest własnym krótkometrażowym filmem komediowym. Dlatego naturalne jest, że skecze komediowe są niespójne, gdy są rozciągnięte do długości filmu, i to samo można powiedzieć o The Kentucky Fried Movie.
To komedia przepełniona pomysłami, na tyle, że co dwie, trzy minuty będzie przechodzić do nowej. Niektóre z poszczególnych skeczów są bardzo zabawne, a inne całkowicie wypadają. Mimo to warto dla dobrych rzeczy (takich jak parodia reklamy i rozszerzony skecz z sali sądowej), a także spodoba się fanom Samolotu i Nagiej broni, biorąc pod uwagę, że pochodzi od tych samych pisarzy.
„Dworski błazen” (1955)
Klasyczny film komediowy/muzyczny/przygodowy/romansowy, The Court Jester wciąż jest jednym z najbardziej niedocenianych filmów komediowych ze Złotego Wieku Hollywood. To farsa, której akcja toczy się w średniowieczu, o piosenkarzu/performerze, który działa pod przykrywką skorumpowanego nadwornego błazna króla, by pomóc bojownikom o wolność, którzy chcą obalenia króla.
Pomimo fabuły o wysokiej stawce, w The Court Jester jest bardzo mało poważnych momentów, a zamiast tego skupia się na komediach, piosenkach, a nawet niektórych przesadzonych sekwencjach akcji. Wszystko to sprawia, że film jest bardzo zabawny przez cały czas trwania, z mnóstwem sprytnych gier słownych i fizycznych komedii, które rozśmieszają widzów przez cały czas.
„Końskie pióra” (1932)
Istnieje wiele filmów braci Marx, które pojawiają się na liście 200 najważniejszych filmów Billa Hadera, które każdy scenarzysta komediowy powinien zobaczyć, a Horse Feathers jest najbardziej niedocenianym z nich. Chociaż nie jest tak dobrze znany jak Duck Soup czy A Day at the Races, wciąż jest równie zabawny i równie warty czasu każdego fana komedii.
Chodzi o rektora uniwersytetu zatrudniającego dwóch zawodowych piłkarzy, aby pomogli uniwersytetowi wygrać ważny nadchodzący mecz. Naprawdę jednak fabuła istnieje tylko jako pretekst, by pozwolić braciom Marx szaleć w środowisku uniwersyteckim, a wszystko to prowadzi do wielkiego, ciężkiego slapstickowego meczu piłki nożnej w kulminacyjnym momencie. To konsekwentnie głupie i zabawne, dobrze się trzyma, mimo że ma już ponad 90 lat.
„Biedronkobójcy” (1955)
Film o napadzie o grupie rabusiów zbyt niekompetentnych, by dokonać napadu, The Ladykillers to przezabawna mieszanka kryminału i komedii. Wspomniani rabusie wynajmują nieruchomość od miłej starszej pani, która nieświadomie udaremnia każdy ich ruch. Kiedy próbują ją wyciągnąć, sytuacja staje się dla nich jeszcze gorsza, z naturalną, przesadną, komediową przemocą.
Rzadko zdarza się, aby film z tak dużą liczbą ciał był komedią, ale The Ladykillers to podręcznikowy przykład tego, jak zrobić mroczną komedię kryminalną. W związku z tym łatwo zrozumieć, dlaczego Hader umieścił go na swojej liście. Jest doskonale napisany i ma tempo, co gwarantuje, że utrzyma się przez te wszystkie dekady później (i nadal jest znacznie lepszym zegarkiem niż bałaganiarski remake braci Coen z 2004 roku).
„Raz, dwa, trzy” (1961)
Podobnie jak Bracia Marx, Billy Wilder jest reżyserem, który jest dobrze reprezentowany na liście Billa Hadera, z filmami takimi jak Mieszkanie i As w dziurze. Jednak najbardziej niedocenianą komedią Wildera, która znalazła się wśród 200, byłby prawdopodobnie jego film Jeden, dwa, trzy z 1961 roku, z Jamesem Cagneyem w jednej z jego dość rzadkich ról niezwiązanych z gangsterami.
Podobnie jak The Apartment (które ukazało się rok wcześniej), również podąża za mężczyzną (o imieniu CR MacNamara), który ma obsesję na punkcie awansu i zgadza się opiekować zbuntowaną córką swojego szefa, aby zwiększyć swoje szanse. Sprawy się komplikują, gdy córka zakochuje się w komuniście w Berlinie, czego MacNamara za wszelką cenę chce trzymać z dala od swojego szefa, co prowadzi do wielu farsowych komedii, a także pouczającego spojrzenia na polityczny świat lat 60. był u szczytu.
„1941” (1979)
Obraz za pośrednictwem Universal Pictures
Steven Spielberg jest najbardziej znany ze swojego wkładu w gatunek science-fiction, filmy akcji i dramaty historyczne. Chociaż technicznie rok 1941 ma tło historyczne (jak sugeruje tytuł), z pewnością nie jest to dramat, ponieważ ma bardzo zwariowane podejście do drugiej wojny światowej, opowiadając o grupie ludzi w Kalifornii, którzy wpadają w szał paniki po u wybrzeży pojawia się japońska łódź podwodna.
Sprawy szybko stają się chaotyczne, zamieniając rok 1941 w komedię slapstickową na epicką skalę. Ma ogromną obsadę i wiele poruszających elementów… prawdopodobnie zbyt wiele, ale nadal stanowi wyraźny i niezapomniany wpis w filmografii Spielberga. Biorąc pod uwagę, jak imponująca jest akcja i widząc, jak duża część komedii również działa, jest również dość niedoceniana, pomimo swoich niedoskonałości.
„Współczesny romans” (1981)
Współczesny romans opiera się na przyziemnej komedii romantycznej, która byłaby znana wielu osobom, które widziały film Woody’ego Allena, i prawdopodobnie robi to lepiej. Podąża za niepewnym i często nielubianym montażystą filmowym, który zrywa ze swoją dziewczyną na początku filmu i spędza resztę filmu walcząc o to, czy był to właściwy wybór.
To surowe i cyniczne spojrzenie na randki i związki, które prawdopodobnie sprawi, że widzowie będą się kręcić tak samo, jak rozśmieszą (jeśli nie bardziej). Albert Brooks był współautorem scenariusza, wyreżyserował i zagrał w filmie, a także stworzył fascynującego, ale frustrującego głównego bohatera, z którym widzowie na szczęście spędzą tylko 93 minuty.
„Nasza gościnność” (1923)
Buster Keaton był wczesnym mistrzem filmów komediowych, występując w wielu niemych filmach, które zostały uznane za wczesne klasyki. Nasza gościnność skupia się bardziej na byciu komedią romantyczną niż niektóre z bardziej znanych komedii akcji Keatona, takich jak Generał, ale nadal jest wciągającą starą komedią, która skończy 100 lat w 2023 roku.
Podąża za młodym mężczyzną i młodą kobietą, którzy są zakochani, ale ich dwie rodziny toczą waśń, co naturalnie stwarza problemy. Dlatego można postrzegać Our Hospitality jako bardzo beztroskie podejście do głównego założenia Romea i Julii, ale na szczęście z dużo większą komedią fizyczną niż morderstwem i tragedią.
„¡Trzech przyjaciół!” (1986)
¡Trzech przyjaciół! ma przesłankę, którą prawdopodobnie widziałeś wcześniej, biorąc pod uwagę, że jest to komediowe podejście do Siedmiu wspaniałych, które samo w sobie było zachodnim podejściem do Siedmiu samurajów. Opowiada o trzech artystach, którzy grają kowbojów, ale zostają wzięci za prawdziwych i zatrudnieni do ochrony meksykańskiej wioski, której mieszkańcy są atakowani przez bardzo prawdziwych bandytów.
To zabawne połączenie westernu i komedii, w którym Steve Martin, Martin Short i Chevy Chase tworzą mocne komediowe trio. Jest pełen głupkowatego humoru, głupich piosenek, a nawet kilku klasycznych zachodnich strzelanin, co czyni go przyjemną komedią z lat 80., która zasługuje na miano kultowego klasyka.
DALEJ: Świetne filmy o sztukach walki, które łączą akcję z zabawną komedią