Guillermo Del Toro to naprawdę wyjątkowy i wizjonerski reżyser. Najbardziej czuje się jak w domu, opowiadając mroczne historie, zwykle koncentrujące się na potworach, ale udaje mu się nasycić te narracje głębokimi emocjami. Del Toro ma oko do uderzających obrazów i żywo interesuje się ważkimi tematami – czy to hiszpańska wojna domowa w Faunie Labiryncie, czy samotność w Kształcie wody.
Jego najnowszy film, Pinokio, jest jednym z najwspanialszych filmów roku, ze znakomitymi lalkarstwami firmy Mackinnon & Saunders. Podobnie jak wszystkie projekty Del Toro, Pinokio jest wypadkową różnorodnych wpływów, które go ukształtowały. Rzeczywiście, Guillermo Del Toro jest zapalonym miłośnikiem filmów, który często korzysta z Twittera, aby dzielić się rekomendacjami filmów ze swoimi fanami.
„Doradca” (2013)
Doradca to film kryminalny wyreżyserowany przez Ridleya Scotta, w którym występują Michael Fassbender, Penélope Cruz, Cameron Diaz, Javier Bardem i Brad Pitt. Pomimo gwiazdorskiej obsady jest to jeden z mniej znanych filmów Scotta. Jednak Del Toro jest jego wielkim fanem i uważa go za „niedoceniony”.
Według Del Toro: „Doradca dla mnie jest pełen rzeczy, które jako Meksykanin rozumiem na tym poziomie. Wiem, że śmierć, ostateczność i tragedia istnieją tuż za rogiem w życiu każdego. ta linia […] świat cię nie przyjmie z powrotem”.
„Wampiry” (1998)
Wampiry to neozachodni horror legendarnego reżysera Johna Carpentera. Film podąża za łowcą wampirów (James Woods), który próbuje znaleźć katolicką relikwię, zanim zrobią to wampiry. Jeśli krwiopijcy ją zdobędą, pozwoli im to swobodnie chodzić w świetle dziennym.
Wampiry okazały się rozczarowaniem kasowym, ledwo odzyskując swój budżet i zbierając negatywne recenzje. Del Toro jest jednym z nielicznych obrońców. „Jack Crow Jamesa Woodsa jest w 100% godny Panteonu Carpentera twardzieli wraz ze Snake’em, Napoleonem, Nadą itd.” Del Toro mówi: „John Carpenter to twardy skurwysyn… eee”.
„Tajemniczy czarnoksiężnik” (1996)
Giacomo (Stefano Dionisi), młody ksiądz, zostaje wydalony z kościoła po tym, jak zaszła w ciążę z młodą kobietą. Nie mając dokąd pójść, przyjmuje schronienie u innego ekskomunikowanego duchownego. Jednak sprawy przybierają makabryczny obrót, gdy Giacomo dowiaduje się, że mężczyzna został wygnany za paranie się czarną magią.
Giacomo wkrótce zostaje uwikłany w spisek dotyczący iluzji i wskrzeszania zmarłych. Del Toro nazwał Arcane Sorcerer „niesamowitym, subtelnym i dobrze udokumentowanym”. „To niesamowicie dobrze zbadany, duszpasterski, duchowy horror” — mówi. „Rytm i styl tego są trudne do opisania. To Barry Lyndon z horrorów”.
„Dom na Carroll Street” (1988)
Akcja dramatu neo-noir The House on Carroll Street, którego akcja toczy się w czasach maccartowskich polowań na czarownice, opowiada o dziennikarce (Kelly McGillis), która znajduje się na czarnej liście po tym, jak odmówiła współpracy z Izbą Reprezentantów ds. Działalności Antyamerykańskiej. Wkrótce łączy siły z agentem FBI (Jeff Daniels) i obaj badają spisek mający na celu przemycenie nazistowskich zbrodniarzy wojennych do Stanów Zjednoczonych.
Del Toro mówi, że oglądał The House on Carroll Street jakieś sześć razy. „Cudownie wyprodukowany i wyreżyserowany przez Petera Yatesa” – napisał w tweecie. „Wspaniała scenografia w stylu Hitchcocka na końcu, wspaniali aktorzy i nie z tego świata ścieżka dźwiękowa autorstwa Georgesa Delerue (Tytan)”.
„Człowiek skierowany na południowy wschód” (1986)
Man Facing Southeast to argentyński film science-fiction, uwielbiany w swoim kraju, ale niezbyt znany poza nim. Film skupia się na Rantésie (Hugo Soto), pacjencie szpitala psychiatrycznego, który twierdzi, że jest kosmitą z kosmosu. Amerykański film K-PAX z 2001 roku ma to samo założenie, ale nie przypisuje Man Facing Southeast.
Man Facing Southeast to wciągające i skłaniające do refleksji science fiction, z ostrym scenariuszem i wspaniałą grą aktorską. To prawdopodobnie góruje nad anglojęzycznym zdzierstwem. Del Toro nazwał to „potężnym dramatem duchowym, teraz prawie zapomnianym. Warto go natychmiast poszukać”.
„Obserwator” (2022)
Watcher to pełnometrażowy debiut reżyserki i scenarzystki Chloe Okuno. Film opowiada o Julii (Maika Monroe), młodej kobiecie, która przeprowadza się do Rumunii ze swoim chłopakiem (Karl Glusman) po tym, jak zaoferowano mu tam pracę. Nie mówi po rumuńsku i jest samotna w nowym środowisku. Jej paranoja rośnie, gdy pojawiają się doniesienia, że seryjny morderca poluje na młode kobiety w mieście.
Wkrótce potem Julia zauważa niewyraźną postać obserwującą ją z sąsiedniego budynku, a jej przerażenie narasta. To powoduje pęknięcia w jej związku, ponieważ nawet ona nie jest pewna, czy zagrożenie jest prawdziwe, czy tylko w jej głowie. Okuno podkreśla te wątki samą kamerą, która podąża za Julią w sposób podglądaczy i drapieżnika. „To fascynujący, precyzyjny wizualnie i naprawdę ładnie zmontowany thriller” — twierdzi Del Toro. „A sposób, w jaki architektura i ramy ograniczają postacie, jest sprytny i fajny”.
„Autopsja Jane Doe” (2016)
Brian Cox i Emile Hirsch występują w The Autopsy of Jane Doe jako ojciec i syn koronerzy, którzy pracują w kostnicy. Pewnej nocy dostają zadanie zbadania ciała niezidentyfikowanej kobiety. Policja podejrzewa, że została zamordowana, ale nie może ustalić przyczyny śmierci. Potężna burza uderza, zatrzymując dwóch mężczyzn w budynku. Wkrótce zaczynają mieć miejsce niewytłumaczalne wydarzenia i staje się jasne, że zmarła kobieta jest powiązana z czymś nadprzyrodzonym – i szuka zemsty.
To wolno palący się film, który zawiera zabójcze przerażenie i prowadzi do zapalającego punktu kulminacyjnego. Del Toro nazwał ten film „zabawnym, stylowym, pięknie zbudowanym wesołym miasteczkiem horroru!” Edgar Wright jest również wielkim fanem. „Autopsja Jane Doe to rzadki horror, w którym pojawiają się zupełnie nowe przerażenia zza grobu” – napisał na Twitterze. Dobrze pomyślany, zabawny i przerażający!”
„Emily przestępca” (2022)
Aubrey Plaza zapewnia swoją najbardziej intensywną i realistyczną rolę w Emily the Criminal, grając młodą kobietę walczącą o przetrwanie. Po pierwsze, jest zamieszana w drobne oszustwa kredytowe, ale to eskaluje do kradzieży samochodów i nie tylko. Odkrywa, że doskonale nadaje się do życia poza prawem, ale sytuacja szybko staje się niestabilna, gdy jej współpracownik Youcef (Theo Rossi) zostaje zdradzony.
Emily the Criminal to zabawny film, ale także ważny i spostrzegawczy. Bada rzeczywiste problemy związane z ubóstwem i to, jak daleko ludzie muszą się często posuwać, aby przeżyć. Del Toro nazwał to „Niesamowitym debiutanckim filmem. Prawdziwy, trudny film kryminalny. Bez sentymentalizmu, bez łatwych odpowiedzi, bez manipulacji – tylko prawda. [Plaza] radzi sobie z niuansami i trzyma pokrywę na wolno płonącej wściekłości i mocy – aż do finału. Theo Rossi jest super!!”
„Już mnie tu nie ma” (2019)
I’m No Longer Here to meksykański dramat o nastoletnich członkach gangu. Po tym, jak przywódca (Juan Daniel Garcia Treviño) zostaje uwikłany w konkurencyjny kartel, musi uciekać do Stanów Zjednoczonych. Jednak stara się przetrwać i ostatecznie wraca do Meksyku, gdzie odkrywa, że świat, który znał, zmienił się.
Del Toro wielokrotnie chwalił się, że już mnie tu nie ma. „Myślę, że rzadko zdarza się znaleźć film kręcony na tak wczesnym etapie kariery młodego filmowca, który ma mądrość i pełną kontrolę nad medium, które jest formalnie nienaganne, ale jednocześnie bardzo, bardzo swobodna narracja” on powiedział.
„Zabijanie” (2018)
Killing to japoński film z epoki, którego akcja toczy się w połowie XIX wieku. Film podąża za samurajem bez pana (Sosuke Ikematsu), który wędruje po krajobrazie z wojną na horyzoncie. To surowe podejście do przemocy tamtej epoki, z potężnym i pełnym niuansów głównym występem Ikematsu. Skupiono się bardziej na postaciach niż na akcji.
Killing wyreżyserował Shinya Tsukamoto, najbardziej znany ze swoich cyberpunkowych filmów o Tetsuo. W tweecie Del Toro nazwał zabijanie „brutalną bajką o samurajach jako broni – celu miecza. [Tsukamoto’s] punkowe Tetsuos”.
KOLEJNY: 10 najstraszniejszych animowanych filmów Disneya wszechczasów